این روزها خداروشکر بی گلایه‌ام. انگار کم‌کم در حال جان گرفتن هستم. ولی خوب  باید به سراغ چیزهایی که بخاطرش از همه چیز دست کشیده

آنجا که شوبرت بر آب می‌جهید آنجا که که موتسارت با پرندگان می‌خواند آنجا که گوته در کوره راهی پرپیچ و تاب سوت‌زنان می‌رفت و

مردها از آسمان می‌باریدند. یکیشان پای گلی افتاد و گل خشک شد. یکی دیگر در لیوان دختری افتاد و دختر عاشق شد.   … انگار

چند روزی بود که نوشتنم از برکت افتاده بود. بارها از خودم پرسیدم که چرا؟ حدس زدم حتمن خزانه ی مغزم خالی، چند خط مفید

حالا که تولدم است، تصمیم گرفتم اینجا جشنم را بگیرم. معمولن تولد یک غم عجیبی برای من دارد. حس می‌کنم هر سال زهوارم بیشتر از

قربون نوشتن برم. گاهی اوقات هزارتا کاغذ سیاه می‌کنم آخرشم چیز دندون‌گیری نصیبم نمی شه، اما شب نصفه شب ایده‌ها منو می کشونن سمت دفتر

سلام من تازه‌ وارد هستم. توی خیابان‌های شیراز بساط می‌کنم. اینجا حتی دستفروشی هم شاعرانه است، بخاطر اینکه عطر حافظ همه‌جا پخشه. بقچه ای دارم