دیروز وقتی داشتم نیچه میخواندم یاد یک خاطره ای افتادم. چندسال پیش رو به روی تلوزیون نشسته و با دهان باز غرق فکر بودم. تلوزیون مستند سبک زندگی عشایرها را نشان می داد. در این فکر بودم که آیا زندگی واقعی را من می کنم یا آنها؟ معتقد بودم همه آنها تمام فکر و ذکرشان فقط درگیر قوت و گوسفندانشان است.هیچ وقت قرار نیست معنی زندگی را بفهمند.

اما دیروز که فکر میکردم به این نتیجه رسیدم که: حالا من چی؟ طعمه دست سرمایه دارها بودن خوب است؟

ایا زندگی ارگانیک من، آن وحشی درون من فاسد نشده؟

فرق من با آنها چیست؟ پوچ گراتر بودن؟ مثلن مغز کل بودن؟

نمی خواهم بگویم کدام خوب است و کدام بد. من هنوز جواب به این مسئله ذهنی ام را به روشنی ندارم. پس هرگز قصد قضاوت کردن ندارم.

نیچه در ابر انسان می گوید:” حتمن بعضی از شماها برمن میتازید که مسائل مهم زندگی نادیده گرفتم و دارم راجع به چیزهای پیش افتاده مثل مکان، آب وهوا و تغذیه می گویم.پاسخم این است که این امور کوچک، فراتر از مفاهیم و مهم تر از مسائلی است تاکنون مهم پنداشته شده اند.همین نکته هاست که باید دگرگونه فرا گرفته شود. هر آنچه که بشریت با جدیت به آن اندیشیده است، حتی واقعیت هم نیست، بلکه تصوراتی صرف و یا به زبان دقیق تر دروغ هایی برخاسته از غرایز ناپسند سرشت های بیمار و بی نهایت زیان آور است.

حق من این است که بیشترین ظرافت برای تمامی نشانه های غرایز سالم را داشته باشم.

این چیزها را که می خوانم میترسم. ترس از چه؟ اگر حساس شوم روی این مسائل(مسائلی که نیچه گفت) ، همه فکر می کنند در حد حیوان تنزل پیدا کردم.

ولی این ها تقصیر کیست؟من هم حق دارم به غرایز طبیعی ام اهمیت بدهم.

این حس ها و ضرورت ها را چه کسی تحمیل میکند؟

جامعه! از همان اول در گوشت میخوانند که درس بخوانی.جان بکنی در جامعه جایگاه و مقام خوبی داشته باشی.اگر غیر از این را بخواهی تو بی عرضه ای، ترسویی.

آلن دوباتن معتقد است که همگی ما دچار اضطراب منزلت هستیم. ما هرگز نباید کسی را مسخره کنیم که به جای مقام بالاتر، آرامش را انتخاب کرده است و در همان جایگاه خودش مانده است. سرمایه داری آرامش را از ما سلب کرده تا آن را به ما بفروشاند.

با این حساب ها آیا من دارم واقعی زندگی میکنم؟